Er is geen boven of beneden.
Mijn werk heeft steeds minder te maken met de buitenwereld. Was ik jaren gericht op de horizon en de ruimte op het platteland richt mijn blik zich steeds verder naar binnen. Het is als dromen waar allerlei beelden uit verschillende periodes in elkaar overvloeien en zo een nieuw verhaal maken, verankerd in mij.
Ik schilder op een grid, een raster dat me uitnodigt om een verzameling vormen aan te brengen met b.v. bijenwas en olieverf tot een meertonig ritme. Deze basis is de drum onder de gitaar. Mijn muziek vernieuwd zich steeds tot een crossover van dat wat er al was in mijn eigen oeuvre.
Ik houd van blokkenspelletjes en metal, ik houd van verzamelen en schilderen.
Langzaam komt het grote schilderij tot stand. Het begint met een onderwerp b.v. het schilderij voor kunstmaand Ameland wat als thema Langzaam heeft. Dit werd het schilderij “Langzameland”. Ik teken eerst met potlood een raster op het doek. Het maken van een vlakindeling is een constant toevoegen en weer weggummen van lijnen. Het schilderen zelf gebeurd in een heleboel sessies door de tijd heen en wordt opgebouwd vlak voor vlak en laag over laag. Ik zoek naar een compositie die een geheel vormt en waar veel te beleven is en wat uitdrukking geeft aan mijn visie op een onderwerp. Een schilderij staat stil, dat vind ik zeer prettig. De tijd gaat door en zo is een ontmoeting met een werk steeds weer anders. De pastelkrijt tekeningen die ik tussendoor maak gebruik ik als kleurstudies.
Geometrie met een beperking. Het handschrift is belangrijker dan de strakheid van de vierkanten en cirkels. Het mag leven.
De harmonie of botsing van kleuren en vormen als onderdeel van 1 geheel.
Er is geen boven of beneden.